İnsanlar farkında olarak veya olmayarak birçok şeyin bağımlısıdır. Herkesin farklı bağımlılıkları vardır. Bir madde bağımlılığı, materyal bağımlılığı, kişi bağımlılığı vesaire birçok bağımlılık sayabiliriz. Evet, benim de birçok bağımlılığım var ama sanırım şehir bağımlılığım, beni en çok etkileyen, yaşamımı kısıtlamayan, özgürlüğümü teslim ettiğim bağımlılığım. Bir gün biri bana İstanbul yalnız da güzel demişti. Şimdi anlıyorum ki o da kalabalıklar içinde yalnızlığının bağımlısı. Evet, İstanbul’da yaşıyorsanız sokağa çıktığınızda farklı yüzler görür ve her sabah yeni bir şehre uyanıyor olmanın hissiyle uyanırsınız. Sizi saran tanışma heyecanı, mahcubiyeti coşku olur. Nereden başlasam diye düşünürken kendinizi Emirgan’ da denize karşı kahvaltı yaparken ya da İstiklal’de yalnız mıyım diye düşünmenize fırsat vermeyecek kalabalıkla yürürken, Galata’ da bir çay içerken, Eminönü’nde balık yerken ya da bir vapurda martılarla simidinizi bölüşürken ya da Yıldız Parkı’nda elinizde bir sigarayla hiç tanımadığınız gençlerin gitar seremonisini dinlerken, kaybolurcasına ağaçların altında yürürken bulmanız işten bile değildir İstanbul’da. İşte bazen de bir şehirde yaşama dair olanı görmektir Pierre Lotti’de kahve. Bunlar bağlar seni İstanbul’a ve bağımlılık yaratır. Yalnızlık hissinin sarhoşluğu hoşuna gider. Aklının gönlünün coşkusuyla aşk yaşatır. Başka bir şehirde yaşayamama, mutlu da olamama hissi sarar sizi. Birinin kalbinde biriktirdiği umut gibidir; olumsuz bile olsa dönersin. Şimdi yalnız mıyız; kalabalıklar içinde yalnızlığımızı ellemeyen kalabalıklarla mı yaşıyoruz?

Özlem Bayrakçı Erkan

   Tweet